Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Haec dicuntur inconstantissime. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Hos contra singulos dici est melius. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Quae cum dixisset, finem ille. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Bork Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Familiares nostros, credo,

Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Minime vero istorum quidem, inquit. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nemo igitur esse beatus potest. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Itaque contra est, ac dicitis; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Duo Reges: constructio interrete. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nam de isto magna dissensio est. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.

Quid est igitur, inquit, quod requiras? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum

auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Bork Scaevolam M. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sed nimis multa. Quare attende, quaeso. Itaque contra est, ac dicitis; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Etiam beatissimum? Maximus dolor, inquit, brevis est. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Eam stabilem appellas.