Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Stoicos roga. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Omnis enim est natura diligens sui. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Immo videri fortasse.

Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Perturbationes autem nulla naturae vi

commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Inquit, dasne adolescenti veniam? Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Ad eos igitur converte te, quaeso. A mene tu? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Duo Reges: constructio interrete.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Hoc simile tandem est? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Neutrum vero, inquit ille.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Que Manilium, ab iisque M. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?