Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed quod proximum fuit non vidit. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Summus dolor plures dies manere non potest? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Cyrenaici quidem non recusant; Cur iustitia laudatur? Age, inquies, ista parva sunt. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. De hominibus dici non necesse est. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Id mihi magnum videtur. Non semper, inquam; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Et nemo nimium beatus est;

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Iam in altera philosophiae parte. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Id enim

volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Duo Reges: constructio interrete. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Dici enim nihil potest verius.

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? De vacuitate doloris eadem sententia erit. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. At enim hic etiam dolore. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi

occurrent, non fugiam ista popularia.

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Istic sum, inquit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Bork Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.