Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sed nimis multa. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Hoc est non dividere, sed frangere.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Verum audiamus. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Nam ante Aristippus, et ille melius. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute.

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid

attuleris, quam te reprehenderim. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Comprehensum, quod cognitum non habet? Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quae cum dixisset, finem ille. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Duo Reges: constructio interrete.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Urgent tamen et nihil remittunt. Recte dicis; Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; De illis, cum volemus. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.