Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. An hoc usque quaque, aliter in vita? Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Summae mihi videtur inscitiae.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Ratio quidem vestra sic cogit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quo tandem modo? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Honesta oratio, Socratica, Platonis

etiam. Proclivi currit oratio. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sed ad illum redeo. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quis enim redargueret? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur.

Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Primum divisit ineleganter; Graccho, eius fere, aequalí? Nos vero, inquit ille; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quid enim? Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;

Lorem

ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Duo Reges: constructio interrete. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;