Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Istic sum, inquit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Duo Reges: constructio interrete. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quippe: habes enim a rhetoribus; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Laboro autem non sine causa; Quid de Pythagora? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Sit sane ista voluptas. Restatis igitur vos; Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Laboro autem non sine causa;

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. An tu me de L. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Nam quid possumus facere melius? A mene tu? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Si enim ad populum me vocas, eum. Itaque his sapiens semper vacabit. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. At hoc in eo M. Ad eos igitur converte te, quaeso. Sint modo partes vitae beatae. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Sit enim idem caecus, debilis. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Quo modo? Dat enim intervalla et relaxat.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Magna laus. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Eademne, quae restincta siti? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Nemo igitur esse beatus potest. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri

amico. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Beatus sibi videtur esse moriens. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Cur post Tarentum ad Archytam? Bork