Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idem adhuc; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Eademne, quae restincta siti? Sed ad bona praeterita redeamus. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Duo Reges: constructio interrete. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sed ego in hoc resisto; Que Manilium, ab iisque M. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.

Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quis est tam dissimile homini. Quae cum dixisset, finem ille. Tum ille: Ain tandem? Quod iam a me expectare noli. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Sed quid

attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quae sequuntur igitur?

Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quid enim possumus hoc agere divinius? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quid me istud rogas? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium.

Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Proclivi currit oratio. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Beatus sibi videtur esse moriens. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Bork

Venit ad extremum; Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Illa tamen simplicia, vestra versuta. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Illa sunt

similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Cur deinde Metrodori liberos commendas?