Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Rationis enim perfectio est virtus; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; An potest cupiditas finiri? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sed residamus, inquit, si placet. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Duo Reges: constructio interrete. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quis hoc dicit? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Omnis enim est natura diligens sui. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. An eiusdem modi? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec

uberiora certe sunt.

Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Bork Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quae cum essent dicta, discessimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.