Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sedulo, inquam, faciam. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Graccho, eius fere, aequalí? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sit enim idem caecus, debilis. Tubulo putas dicere? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sed haec omittamus; Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam stabilem appellas. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Ea possunt paria non esse. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Duo Reges: constructio interrete. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae

congruentis tenet; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.

Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Si id dicis, vicimus. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Primum quid tu dicis breve? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Nihil ad rem! Ne sit sane; Age sane, inquam.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Nulla erit controversia. Tuum credibile?

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Non potes, nisi retexueris

illa.