Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Sed nimis multa. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Duo Reges: constructio interrete.

Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quo tandem modo? Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Bork Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.

Quare ad ea primum, si videtur; Quid dubitas igitur mutare principia naturae? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis

bonorum; Praeclare hoc quidem. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Res enim concurrent contrariae. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Quid censes in Latino fore? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Dicimus aliquem hilare vivere; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Si enim ad populum me vocas, eum. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

At enim sequor utilitatem. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Hoc tu nunc in illo probas. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sed ad illum redeo. Nemo igitur esse beatus potest. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.