Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Memini vero, inquam; Bork Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Que Manilium, ab iisque M. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Sed haec omittamus; Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. An tu me de L. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Sin aliud quid voles, postea. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Illum mallem levares, quo optimum atque

humanissimum virum, Cn. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quis hoc dicit? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Duo Reges: constructio interrete. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Ubi ut eam caperet aut quando? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Hic quoque

suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Primum quid tu dicis breve? Erit enim mecum, si tecum erit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.