Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Nam ante Aristippus, et ille melius. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? At multis malis affectus. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Primum quid tu dicis breve? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Optime, inquam. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Cur haec eadem Democritus? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Sed haec omittamus;

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine

appellas? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Etiam beatissimum? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non risu potius quam oratione eiciendum? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Falli igitur possumus. Duo Reges: constructio interrete. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.