Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Poterat autem inpune; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.

Summus dolor plures dies manere non potest? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Sed haec nihil sane ad rem; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur

fuisse mutandi nominis. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Duo Reges: constructio interrete. Nunc vides, quid faciat. Ecce aliud simile dissimile. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Primum divisit ineleganter; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Sed ad bona praeterita redeamus.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Si longus, levis dictata sunt. An hoc usque quaque, aliter in vita? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Deprehensus omnem poenam contemnet. Quo modo autem philosophus loquitur? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Scisse enim te quis coarguere possit? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt

aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?