Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Videsne, ut haec concinant? In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quorum altera prosunt, nocent altera. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Prioris generis est docilitas, memoria; Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quid vero? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum

Q. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Sed haec nihil sane ad rem; Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Ille incendat? Coniunctio autem cum honestate vel voluptatis vel non dolendi id ipsum honestum, quod amplecti vult, id efficit turpe. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Cur post Tarentum ad Archytam? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Duo Reges: constructio interrete. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.

Inde sermone vario sex illa a Dipylo

stadia confecimus. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Dicimus aliquem hilare vivere; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?