Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; An nisi populari fama? Quae est igitur causa istarum angustiarum? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Ego vero isti, inquam, permitto. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sed fac ista esse non inportuna; Duo Reges: constructio interrete. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Ratio quidem vestra sic cogit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Haec quo modo conveniant, non sane

intellego. Comprehensum, quod cognitum non habet?

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Pollicetur certe. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quis enim redargueret? Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Pauca mutat vel plura sane; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quis est tam dissimile homini. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.