Quare conare, quaeso. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nemo igitur esse beatus potest. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Maximus dolor, inquit, brevis est. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Hoc non est positum in nostra actione.

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Prioris generis est docilitas, memoria; Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sed ad illum redeo. Dicimus aliquem hilare vivere; Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Nihil enim hoc differt. Quo invento omnis ab eo

quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Oratio me istius philosophi non offendit;

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Sed residamus, inquit, si placet. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Velut ego nunc moveor. Qui convenit? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Duo Reges: constructio interrete.

Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Maximus dolor, inquit, brevis est. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Rationis enim perfectio est virtus;