Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Duo Reges: constructio interrete. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Cyrenaici quidem non recusant; Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Sed fac ista esse non inportuna; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat

extremum. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Bork Quae cum essent dicta, discessimus.

Ubi ut eam caperet aut quando? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Nemo igitur esse beatus potest. Sedulo, inquam, faciam. Bork Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Maximus dolor, inquit, brevis est. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Graccho, eius fere, aequalí? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?

Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in

musicis? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;