Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quae ista amicitia est? Bork Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quonam modo? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Esse enim, nisi eris, non potes. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Suo genere perveniant ad extremum; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Tuum credibile? An eum

discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Duo Reges: constructio interrete. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quae sequuntur igitur?

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quid me istud rogas? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? At iam decimum annum in spelunca iacet.

Ea possunt paria non esse. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Ea possunt paria non esse. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Nam ante Aristippus, et ille melius. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.