Duo Reges: constructio interrete. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. At, si voluptas esset bonum, desideraret. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quod equidem non reprehendo; Hoc non est positum in nostra actione.

Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Atqui

eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Bork

Sed nimis multa. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Tria genera bonorum; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Et nemo nimium beatus est;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Primum quid tu dicis breve? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Age, inquies, ista parva sunt. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Immo videri fortasse. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Itaque mihi non satis videmini

considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.