Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sit sane ista voluptas. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Si longus, levis. Eaedem res maneant alio modo. Si longus, levis. Quae contraria sunt his, malane? Pauca mutat vel plura sane;

Qui est in parvis malis. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Iam in altera philosophiae parte. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Contineo me ab exemplis. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Disserendi artem nullam habuit. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quo modo autem philosophus loquitur? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Prioris generis est docilitas, memoria; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam

videntur sequi; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quorum altera prosunt, nocent altera. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Si enim ad populum me vocas, eum. An eiusdem modi? Ergo, inquit, tibi Q. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quid sequatur, quid repugnet, vident. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Duo Reges: constructio interrete. Hos contra singulos dici est melius. Cur, nisi quod turpis oratio est?

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et

peccata non habentur communia. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Negare non possum. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Hoc sic expositum dissimile est superiori. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.