Hic nihil fuit, quod quaereremus. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; An nisi populari fama? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Itaque contra est, ac dicitis;

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Memini vero, inquam; Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Urgent tamen et nihil remittunt. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Te enim iudicem aequum puto, modo

quae dicat ille bene noris.

Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?

Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Non potes, nisi retexueris illa. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Ergo, inquit, tibi Q. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Duo Reges: constructio interrete. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Aliter autem vobis placet. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Cave putes quicquam esse verius. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Inde igitur, inquit, ordiendum est.