Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quonam, inquit, modo? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Nulla erit controversia. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quod iam a me expectare noli. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Certe non potest. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quem Tiberina descensio

festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Sed ad bona praeterita redeamus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Non est igitur summum malum dolor. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

Bonum valitudo: miser morbus. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Hic ambiguo ludimur. Recte dicis; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Oratio me istius philosophi non offendit; Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas

disciplinas habemus; Duo Reges: constructio interrete. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Nulla erit controversia.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Optime, inquam. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Qui est in parvis malis. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Eadem fortitudinis ratio reperietur. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Sedulo, inquam, faciam. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?