Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quid censes in Latino fore? Nam quid possumus facere melius? Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Summus dolor plures dies manere non potest? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Erat enim Polemonis. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Que Manilium, ab iisque M. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Bonum liberi: misera orbitas. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quae sequuntur igitur? Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Cur post Tarentum ad Archytam? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Cur iustitia laudatur? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Ita prorsus, inquam; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Nunc agendum est subtilius. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.

Cur post Tarentum ad Archytam? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Duo Reges: constructio interrete. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. An haec ab eo non dicuntur? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Sapientem

locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quid de Pythagora? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;