Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Dicimus aliquem hilare vivere; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Recte, inquit, intellegis.

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Sedulo, inquam, faciam. Quid ergo? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Sed nunc, quod agimus; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Quis enim redargueret? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quia

dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Hoc tu nunc in illo probas. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. An potest cupiditas finiri?

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Istic sum, inquit. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Id Sextilius factum negabat. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Illi enim inter se dissentiunt. Urgent tamen et nihil remittunt. Age, inquies, ista parva sunt. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum

gerendarum. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sumenda potius quam expetenda. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Ego vero isti, inquam, permitto. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Duo Reges: constructio interrete.