Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Summus dolor plures dies manere non potest? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid adiuvas? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Duo Reges: constructio interrete. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.

Si quae forte-possumus. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Hic ambiguo ludimur. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Is es profecto tu.

Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Bork Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Dici enim nihil potest verius.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Utram tandem linguam nescio? Graccho, eius fere, aequalí? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ad eos igitur converte te, quaeso. Tum ille: Ain tandem? Odium autem et invidiam facile vitabis. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Si quae forte-possumus. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Primum quid tu dicis breve? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Prioris generis est

docilitas, memoria; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.