Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Que Manilium, ab iisque M. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis;

An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Scaevolam M. Sed ille, ut dixi, vitiose. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Et nemo nimium beatus est;

Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Sed quae tandem ista ratio est? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Duo Reges: constructio interrete. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Stoicos roga. Praeteritis, inquit, gaudeo. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Sed ad bona praeterita redeamus. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Non igitur bene.

Tria genera bonorum; Cur id non ita fit? Et nemo nimium beatus est; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. At ego quem huic anteponam

non audeo dicere; At multis malis affectus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Satis est ad hoc responsum. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Nulla erit controversia. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Minime vero istorum quidem, inquit. Tum mihi Piso: Quid ergo? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ex

quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.