Duo Reges: constructio interrete. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Hos contra singulos dici est melius. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Contineo me ab exemplis.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Sed ad illum redeo. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quid censes in Latino fore? Nam his libris eum malo quam reliquo

ornatu villae delectari. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quod cum dixissent, ille contra. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Tuum credibile?

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Urgent tamen et nihil remittunt. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Torquatus, is qui consul cum Cn. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Non potes, nisi retexueris illa. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Proclivi currit oratio. Graccho, eius fere, aequalí? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Ut aliquid scire se gaudeant? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quid ad utilitatem tantae pecuniae?