Age sane, inquam. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Odium autem et invidiam facile vitabis. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Sint ista Graecorum; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Dici enim nihil potest verius. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Urgent tamen et nihil remittunt. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Quod iam a me expectare noli. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio,

dederetur. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quo modo? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Summus dolor plures dies manere non potest? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Recte, inquit, intellegis. Sed hoc sane concedamus. Cur id non ita fit?

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Quamquam

te quidem video minime esse deterritum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Duo Reges: constructio interrete. Proclivi currit oratio.