Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Cur iustitia laudatur? At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Prioris generis est docilitas, memoria; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non potes, nisi retexueris illa.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hos contra singulos dici est melius. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. At enim hic etiam dolore. Duo Reges: constructio interrete.

Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Itaque vides, quo modo loquantur,

nova verba fingunt, deserunt usitata. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Igitur ne dolorem quidem. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta?

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Quae contraria sunt his, malane? Nos cum te, M. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Non potes, nisi retexueris illa. Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Summum a vobis bonum voluptas dicitur.