Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Duo Reges: constructio interrete. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Immo videri fortasse. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quis est tam dissimile homini. Equidem e Cn. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;

Deprehensus omnem poenam contemnet. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quid, quod res alia tota est? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. A mene tu? Restatis igitur vos; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta?

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius

divitias Epicurus parabiles esse docuit. Immo videri fortasse. Bork

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Beatum, inquit. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Stoici scilicet. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Bork Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

De hominibus dici non necesse est. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Ut id aliis narrare gestiant? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quis est tam dissimile homini. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Sic

enim censent, oportunitatis esse beate vivere.