Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Duo Reges: constructio interrete. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Dici enim nihil potest verius. Nam de isto magna dissensio est. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Itaque contra est, ac dicitis; Hoc est non dividere, sed frangere.

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Facete M. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Quae est igitur causa istarum angustiarum? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Sint modo partes vitae beatae.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil

potest esse perversius. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quo tandem modo? Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Minime vero, inquit ille, consentit. Dici enim nihil potest verius. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Si longus, levis; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Laboro autem non sine causa; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? An nisi populari fama? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;