Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Duo Reges: constructio interrete. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Bork Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Hoc non est positum in nostra actione. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Summus dolor plures dies manere non potest? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Unum nescio, quo

modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Cur haec eadem Democritus? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Refert tamen, quo modo.

Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quare conare, quaeso. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Cur post Tarentum ad Archytam? Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Ubi ut eam caperet aut quando? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Et quidem, inquit, vehementer errat; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.