O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Haec dicuntur inconstantissime. Sed residamus, inquit, si placet. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Non semper, inquam; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Sed fac ista esse non inportuna; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Minime vero, inquit ille, consentit. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. In qua si nihil est praeter rationem,

sit in una virtute finis bonorum;

Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Verum audiamus.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Proclivi currit oratio. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Et nemo nimium beatus est; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Bork Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Duo Reges: constructio interrete. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Tum

ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Ut id aliis narrare gestiant? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Ecce aliud simile dissimile. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum.

Hic nihil fuit, quod quaereremus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. An hoc usque quaque, aliter in vita? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Summus dolor plures dies manere non potest? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Cur id non ita fit? Bork Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?