Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Sed nunc, quod agimus; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quo modo autem philosophus loquitur? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Audeo dicere, inquit. Sed fac ista esse non inportuna; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Duo Reges: constructio interrete. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate

dominante. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Sed hoc sane concedamus.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quae duo sunt, unum facit. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Tollenda est atque extrahenda radicitus.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?