Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quis istum dolorem timet? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Ut id aliis narrare gestiant?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Duo Reges: constructio interrete.

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Sed nunc, quod agimus; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Illa tamen simplicia, vestra versuta. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Non potes, nisi retexueris illa. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sed quot homines, tot sententiae; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; De illis, cum volemus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Et nemo nimium beatus est; Eam stabilem appellas. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sed nonne merninisti licere mihi

ista probare, quae sunt a te dicta? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quis Aristidem non mortuum diligit?

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non

contra leges, sed etiam legibus partam. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Audeo dicere, inquit. Confecta res esset. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; An tu me de L. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Oratio me istius philosophi non offendit; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;