Bork Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Itaque contra est, ac dicitis; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Hoc est non dividere, sed frangere. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Duo Reges: constructio interrete. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Oratio me istius philosophi non offendit; Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Sed quid sentiat, non videtis.

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Optime, inquam. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Hoc tu nunc in illo probas. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Nam quid possumus facere melius? Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura

discedere. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Satis est ad hoc responsum. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Sint modo partes vitae beatae. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Quaerimus enim finem bonorum. At certe gravius. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sin aliud quid voles, postea. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Bonum valitudo: miser morbus. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tu quidem reddes; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Cur, nisi quod turpis oratio est? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Satis est ad hoc responsum. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Vos autem cum perspicuis dubia

debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quae sequuntur igitur?