Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hos contra singulos dici est melius. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Ego vero isti, inquam, permitto.

Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quod quidem nobis non saepe contingit. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; At iam decimum annum in spelunca iacet. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Duo Reges: constructio interrete. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Refert tamen, quo modo. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Si quae forte-possumus. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Inde

sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Cur id non ita fit? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Tum mihi Piso: Quid ergo? Quid, quod res alia tota est? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Si longus, levis.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Quis enim redargueret? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Itaque ad tempus ad Pisonem omnes.

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.