Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. An hoc usque quaque, aliter in vita? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Tria genera bonorum; Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Hoc simile tandem est? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Quid est enim aliud esse versutum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Duo Reges: constructio interrete. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Aliter

homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Non potes, nisi retexueris illa. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Si longus, levis dictata sunt. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Sint modo partes vitae beatae. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Stoici scilicet. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Falli igitur possumus. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Non autem hoc: igitur ne illud

quidem. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Confecta res esset.

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Verum esto;

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.