Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.

Sedulo, inquam, faciam. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Sint ista Graecorum; Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Rationis enim perfectio est virtus; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Duo Reges: constructio interrete.

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quare ad ea primum, si videtur; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et

quidem corpore perceptarum. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quis istud possit, inquit, negare?

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Tubulo putas dicere? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Heri, inquam, ludis

commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Ergo, inquit, tibi Q. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?