At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Bork An potest cupiditas finiri?

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. A mene tu? Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. De quibus cupio scire quid sentias.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Duo Reges: constructio interrete. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Si stante, hoc natura

videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Omnis enim est natura diligens sui. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Si longus, levis; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Poterat autem inpune; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quippe: habes enim a rhetoribus;

Oratio me istius philosophi non offendit; Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quae contraria sunt his, malane? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Res enim concurrent contrariae. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas,

qua non abundaret. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.