Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Si id dicis, vicimus. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Duo Reges: constructio interrete. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Scrupulum, inquam, abeunti; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Nos commodius agimus. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Immo videri fortasse. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ea possunt paria non esse. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Et nemo nimium beatus est; Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Cur, nisi quod turpis oratio est? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Iam in altera philosophiae parte. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam

reperiemus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Praeteritis, inquit, gaudeo. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Sed haec omittamus;

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. At enim hic etiam dolore. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?