Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Esse enim, nisi eris, non potes. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Sin aliud quid voles, postea. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Illi enim inter se dissentiunt. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Bork Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

At hoc in eo M. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Certe non potest. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax

fueris, concedas necesse est.

Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quod equidem non reprehendo; Quo modo autem philosophus loquitur? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Sullae consulatum?

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Non est igitur summum malum dolor. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Eaedem res maneant alio modo. Summus dolor plures dies manere non potest? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus?

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Sed ad bona praeterita redeamus. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris

duxisse?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ad bona praeterita redeamus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Cyrenaici quidem non recusant; Duo Reges: constructio interrete. Omnia peccata paria dicitis. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.