Proclivi currit oratio. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Beatus sibi videtur esse moriens. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sin aliud quid voles, postea.

Recte, inquit, intellegis. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quo modo autem philosophus loquitur? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quare conare, quaeso.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Si quae forte-possumus. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur;

Quid enim possumus hoc agere divinius? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; At eum

nihili facit; Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Ut pulsi recurrant? Videsne, ut haec concinant? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Eaedem res maneant alio modo. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Duo Reges: constructio interrete. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;

Videsne, ut haec concinant? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Magna laus. Res enim concurrent contrariae. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Non risu potius quam oratione eiciendum? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?

Bork Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non

faciant, incidant in maiorem. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.