Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Esse enim, nisi eris, non potes. Quid me istud rogas?

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quis istud possit, inquit, negare?

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Summum ením bonum exposuit vacuitatem

doloris;

Recte dicis; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. At multis se probavit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Non potes, nisi retexueris illa. Duo Reges: constructio interrete. Primum divisit ineleganter;

Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Frater et T. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone

pendere? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;