Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Erat enim Polemonis. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Ita prorsus, inquam; Ego vero isti, inquam, permitto. Tanta vis admonitionis inest in locis; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Utram tandem linguam nescio? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Duo Reges: constructio interrete. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Fortemne possumus

dicere eundem illum Torquatum? Bork Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Prioris generis est docilitas, memoria;

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. At eum nihili facit; Oratio me istius philosophi non offendit; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Erit enim mecum, si tecum erit. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ut id aliis narrare gestiant? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Sed quod proximum fuit non vidit. Quae duo sunt, unum facit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. In quibus doctissimi illi

veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.