Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Duo Reges: constructio interrete.

Nihil ad rem! Ne sit sane; At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Nunc vides, quid faciat. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Sed quot homines, tot sententiae; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Si longus, levis; Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. At hoc in eo M.

Bork At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Quae quidem vel cum

periculo est quaerenda vobis; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Bork Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Sed videbimus. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit.

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Murenam te accusante defenderem. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Restatis igitur vos; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit;

Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone

pendere? Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.