Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Cave putes quicquam esse verius. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Si longus, levis; Ne discipulum abducam, times. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nos commodius agimus. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

De quibus cupio scire quid sentias. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;

Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Prioris generis est docilitas, memoria; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Te ipsum,

dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nunc agendum est subtilius. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nunc de hominis summo bono quaeritur; In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet?

Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Duo Reges: constructio interrete. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quid censes in Latino fore? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;