De hominibus dici non necesse est. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Magna laus. Age, inquies, ista parva sunt. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Tum mihi Piso: Quid ergo? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Bork Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. An haec ab eo non dicuntur? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Iam enim adesse poterit. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.

Bork Oratio me istius philosophi non offendit; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Duo Reges: constructio interrete. Sed plane dicit quod intellegit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Pauca mutat vel plura sane; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Nondum autem explanatum satis, erat,

quid maxime natura vellet. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Peccata paria. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quis Aristidem non mortuum diligit? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? At enim hic etiam dolore. Ostendit pedes et pectus. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.

Iam enim adesse poterit. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse

velint, philosophi ante fiant. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? An hoc usque quaque, aliter in vita? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?