Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Dici enim nihil potest verius. Et quidem, inquit, vehementer errat; Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea.

Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Minime vero, inquit ille, consentit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Bork Gracchum patrem non

beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Duo Reges: constructio interrete.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Frater et T. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;