Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. A mene tu? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur?

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quis istud possit, inquit, negare? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Torquatus, is qui consul cum Cn. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Duo

Reges: constructio interrete. Quod iam a me expectare noli. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Prioris generis est docilitas, memoria; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Suo genere perveniant ad extremum;

Summus dolor plures dies manere non potest? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quid enim? Quid, de quo nulla dissensio est? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

An obliviscimur, quantopere in audiendo in legendoque moveamur, cum pie, cum amice, cum magno animo aliquid factum cognoscimus? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Sed potestne rerum

maior esse dissensio? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Hoc simile tandem est? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sed quae tandem ista ratio est? Dat enim intervalla et relaxat. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?